باب دل : مجموعه اشعار مهدوی

هزار آيينه می رويد، به هر جا می نهی پا را

همين قدر از تو می دانم : هوايی کرده ای ما را

سحرمی لغزد از سر شانه هايت تا بياويزد

به گرد بازوانت باز، بازوبند دريا را

ميان چشم هايت ديده ام قد می کشد باران

وَ اندوهی که وسعت می دهد بی تابی ما را

شمردم بارها انگشتهايم را، بگو آيا -

از اول بشمرم بر روی چشمم می نهی پا را؟

من از طعم دو بيتی های باران خورده لبريزم

کنار اشک هايم می شود آويخت دريا را

شب و آشفتگی با دستهايت مي خورد پيوند

زمين گم می کند در شيب سرگردانيّت ما را

تمام راه پُر می گردد از آوای سرشارت

وَ باران می تکاند اشتياق اطلسی ها را

منصوره نيک گفتار